یادش بخیر بچه که بودم....هی...

چه روزگار خوبی بود.بهار و تابستان برایم فرقی نداشت.پاییزو زمستان را دوست داشتم.هر روز خدا برایم زیبا بود.

هر صبح که بیدار می شدم صبحانه خورده یا نخورده سراغ بازی می رفتم.هرچند که هم بازی نداشتم ،اما برای

خودم عالمی داشتم. و چه بازی هایی... خاله بازی،گرگم به هوا ،وگاهی اوقات فوتبال.همه را تنهایی بازی میکردم

چه کیفی میداد..همه دنیای کودکی من به یک سبد اسباب بازی و چندتا عروسک ختم می شد. من بودم یک

دنیا فکر و خیال کودکانه.با اینکه خواندن و نوشتن بلد نبودم اما عاشق کتاب قصه بودم،مادرم برایم چندتا کتاب قصه

خریده بود،هر روز مجبورش میکردم آنها را برایم بخواند.خیلی دوست داشتم هرچه زودتر خواندن یاد بگیرم ،برای

همین بی صبرانه منتظر مدرسه رفتن بودم تا بتوانم کتاب قصه هایم را بخوانم. اما چه غافل بودم از روزگار...

وقتی به مدرسه رفتم خیلی ذوق داشتم  روزهای اول هر روز سراغ کتاب قصه هایم میرفتم ،عکس های آن را نگاه

میکردم با خود میگفتم:به زودی شما را میخوانم. کمی بعد تر دیگر سراغ آنها نمیرفتم ولی به فکرشان بودم

اما زمانی که توانستم بخوانم...

کم کم فکره من پر از چیزهای دیگر ،کم کم روزها برایم فرق کرد،نگاه ها برایم عوض شد. به فکر هر چیز بودم به جز

قصه های کودکانه... اگرچه خواندن بلد بودم اما هیچ وقت آنها را نخواندم...

کمی بعدتر یهار و تابستان ،پاییز و زمستان برایم فرق کرد،تابستان را دوست داشتم چون مدرسه ها تعطیل بود

پاییز و زمستان را نه چون مدرسه ها باز بود

روزهایم را با درس و مدرسه و فکره امتحان میگذراندم ،شب ها را با دعوا و فکرو خیال...

هر روز برایم زشت و تکراری بودم،از مادر و پدرم فاصله گرفتم فکر میکردم با من مثل گذشته نیستند

احساس میکردم تنهایم.

حالا دیگر نه بهار را دوست دارم نه تابستان را ونه مدرسه را..... پاییز که میشود احساس قربت میکنم

زمستانها دلم میگیرد. مادر و پدرم از من دور شده اند

لحظه هایم پر از دل تنگی و دل واپسی است

نه عروسکی و نه بازی و نه هیچ چیزه دیگر زندگی را برایم زیبا نمیکند

هدفم  را گم کردم بی انگیزه روزگار میگذرانم

کاش هیج وقت بزرگ نمیشدم کاش زمان سالها پیش متوقف شده بود....